bo nie może być normalnie...

z cyklu:
chorej jaźni chore jaźnie

no bo naprawdę nie może być normalnie.
milion rzeczy do załatwienia i zrobienia, a mi się udaje lenić.


głupota osiąga swoje maksimum...
chociaż chyba nie wiadomo.
sama siebie zaskakuję [jak zwykle zresztą]

teraz...
teraz najchętniej poszłabym sobie potańczyć...
ale tak gdzieś na jakiejś sali treningowej.
jakiś jazz albo salsę.

kaprys.
mój. własny. kolejny.

oswajam się z samochodem.
powoli, aczkolwiek.

i przypomniało mi się 97.
procent żeby wątpliwości nie było.
z takiego jednego testu na dokładkę.

tylko.
zresztą.
szkoda gadać.

a w środku chaosu klasycznie jestem ja.
i dziwne wyrazy z dziwnych piosenek.
nonsensowne skumulowanie cztero- tudzież pięcioliterowego czegoś.

cóż.
winamp i tak wie lepiej.
eines Tages.
itp. itd.

dysproporcjonalność rzeczy ważnych i ważniejszych.
z prawami Murphy'ego w tle.

a na koniec i tak okazuje się, że mi z tym dobrze.
bo przecież nie może być normalnie.
bo to nie w moim stylu.
bo...

...to dziwny świat.
jak żaden inny.
i chyba za to właśnie go lubię.
dlatego tak dobrze się czuję z tym TU i z tym TERAZ.

bo życie mimo wszystko jest piękne.
a ja jestem szczęśliwa sama ze sobą...

^{chociaż jakby się logicznie zastanowić
to przy takim jednym złym byłabym jeszcze szczęśliwsza.
istne szaleństwo.}

koniec audycji w dniu dzisiejszym.

do-wi-dze-nia./do-bra-noc.