nigdy nie będę Twoja

Życie zaskakuje mnie w swojej prostocie. W formie, w której wita mnie każdego poranka. Ubrane w definicje niezrozumiałych słów. Otoczone pętlą pytań, na które brakuje odpowiedzi. Jednego dnia kocha mnie mężczyzna, dla którego następnego dnia nie istnieje. Jestem w układzie, w którym prawdziwe uczucia nie mają znaczenia. Liczy się zasłyszane słowo i wykonany gest. Nocne eskapady w czarnym samochodzie, francuskie kawałki nieznanych artystów i zachmurzone niebo unoszące się ocieżale nad moim skrępowaniem. To nie jest etyczne. Ani prawe. To w ogóle nie powinno być. Związek który nie jest związkiem. Odkrywamy swoje role w codziennym teatrze ulicy. Udajemy, że jesteśmy dla siebie ważni - w sposób niezobowiązujący. Nie wiem, które z nas bardziej gra. Któremu to bardziej odpowiada. Ja jestem zraniona. On jest kobieciarzem. Chce bym była Jego. Nie wie, że nigdy nie będę. Bawię się z Nim w kotka i myszkę. Potrzebuję Jego słów. Nie potrzebują Jego miłości, której i tak nie potrafi mi dać. Jakoś tak się złożyło, że pod osłoną nocy z kieliszkiem różowego wina w ręku dostrzegam błędy popełnione zeszłego poranka. Błędy, z których wyciągam wnioski. Do czasu następnego spotkania.

Kochanie, nigdy nie będę Twoja.

Potrzebuje intymności, słownego kamuflażu, wirtualnej osłony rzeczywistego życia.

Odżywiam się bardzo zdrowo. Może nawet destrukcyjnie z d r o w o. Tak, uwielbiam kruchość w każdej postaci. Wciąż. Ale w sposób, który nie utrudnia mi bycia w codziennej kreacji życia.