" Gdy zapadła noc, minęło dotychczasowe otępienie i zastąpiła je

rozpacz. Leżała w ciemności i rozmyślała o swej wyspie pod gwiazdami. O ogniskach na 

brzegu, żartach i zabawnych powiedzonkach, ślicznych puszystych kotach, światłach

mrugających z oddali, czółnach mknących po Mistawis w czarodziejskim blasku poranków,

białych brzozach między świerkami, zimowym śniegu i szkarłatnych zachodach słońca, o

wszystkich urokach i radościach utraconego raju. Nie dopuszczała tylko myśli o Barneyu.

Wszystko, tylko nie to.

Lecz siły woli nie starczyło na długo. Ogarnęła ją straszliwa tęsknota za nim. Pragnęła

uścisku jego ramion i szeptów przy uchu. Przypomniała sobie przyjazne spojrzenia, żarty,

drobne komplementy, pieszczoty. Przeliczała je tak, jak inna kobieta mogłaby liczyć swe

klejnoty. Wspomnienia były teraz wszystkim, co posiadała. Wreszcie przymknęła oczy i

zaczęła się modlić:  Dobry Boże, pozwól mi zapamiętać każdy wspólnie przeżyty drobiazg!

Nie pozwól, bym cokolwiek zapomniała.

Chociaż może lepiej zapomnieć. Wtedy samotność i tęsknota nie będą taką torturą. No i ta

Ethel Traverse. Czarodziejka o mlecznobiałej cerze, czarnych oczach i lśniących włosach.

Kobieta, którą Barney kochał i kocha jeszcze. Czy nie powiedział, że nigdy nie zmienia

zdania? Kobieta czekająca na niego w Montrealu to odpowiednia żona dla bogatego i znanego

człowieka. Barney ożeni się z nią, gdy tylko otrzyma rozwód. Jakże jej teraz zazdrościła i jak

ją nienawidziła! Do niej przecież Barney mówił: kocham cię. Valancy zastanawiała się,

jakim tonem wypowiadał te słowa i jaki wyraz miały wtedy jego oczy. Ethel Traverse to

wiedziała. Lecz nie spędziła tylu pięknych godzin w Błękitnym Zamku, one należą do mnie,

pomyślała z zawziętością. Ethel nigdy nie zrobi poziomkowych konfitur, nie zatańczy przy

dźwiękach skrzypiec Ryczącego Abla, nie usmaży bekonu nad płomieniem ogniska. Ona w

ogóle nie przyjedzie do małej chatki na Mistawis."

L.M.Montgomery "Błękitny zamek"