ke pasa

Rzekłabym: polej mnie kwasem średnio mocnym i zwyobracaj niczem podłe ścierwo dni minionych.

Ale nie.

Paszkwilę się niemiłosiernie i mam zadatki na pektynę.

Weź mnie przygarnij, no cokolwiek. Powiedz mi chociaż, że jestem tępa, ale jakże lubisz mówić ze mną na tematy różne, różniste. Rozmawiać efektywnie, mniej lub bardziej.

I ogólnie smutno by było, gdyby mnie nie było.

Nie skazuj mnie na samotne noce spędzone w oknie bądź na połaciach mniej lub bardziej zaśnieżonych, wdychając opary usypiającego życia. Nie zostawiaj samej na pastwę botaniki, kwiatostanów, owoców cytrusowych i Welwitshii mirabilis i bazyplastycznego wzrostu liścia.

Każ mi iść, a pójdę, bo jestem zwierzęciem stadnym, tylko trafiam na złe stada.

Pozwól mi powoływać do życia nowe światy. Pozwól mi być panewką, siewką i epikotylem.

Spraw bym była dwuliścienna.

Ja się nauczę Twojego języka. Nauczę się tarcia, pokonam siłę grawitacji. Ba, zmiareczkuję się nawet i wezmę do biurety.

Będę siebie hodować ex vivo i in vivo, będę nabłonkiem zmysłowo-czuciowym.

Tylko spraw bym miała tęczówki niebieskie. I weź mnie na spacer, tak zwyczajnie, na pola, łąki i dworzec główny.

Bądź moim akademikiem.

Bądź moją Aktinidią Chińską.

Czymkolwiek.

Bo ja lubię mieć ręcę brudne od AgNO3.