beztęsknota.

tam głęboko, daleko w głąb, mieszka chyba najlżejszy z odcieni spokoju,
miliardy lat świetlnych od szumu ulic i zgiełku ludzkości, człowieczeństwa.
boso po ziemi, boso po gałęziach, w milczącym towarzystwie srebrnej pół-tafli Księżyca,
śniącej gdzieś wysoko na falistej satynie chmur, na naznaczonym szlakami samolotów niebie.
mogłabym nigdy nie przerywać wpatrywania się we wszystkowidzące ko(lo)ry wysokich drzew,
których nic nie obchodzę, dla których nic nie jest ważne,
swoim delikatnym, bezwolnym szumem udzielają mi pozwolenia na zapomnienie,
że dla mnie ważne było cokolwiek.
mogłabym nigdy nie odchodzić, nigdy nie wstawać, mogłabym być drzewem,
ze stopami głęboko pod powierzchnią, z rękami wysoko ku niebu, ze stuletnią przeszłością
i niekończącą się przyszłością, która jest niczym innym, jak tylko byciem częścią lasu, częścią lasu.

noce są tylko po to, by pragnąć być wiatrem.
dni są tylko po to, by nie chcieć już żyć.

to wszystko nie polega na tym, żeby usiąść w kącie, czekać aż życie samo przyjdzie i pochłonie, czekać aż zrozumiem siebie, przestanę się sobie dziwić, zaakceptuję wszystko, będę wiedziała jak ustawiać to domino i jaki wzór utworzy gdy je przewrócić. nie, w ten deseń mogłabym czekać do siedemdziesiątki, choć i to by się pewnie nie powiodło, bo wcześniej padłabym na serce z nerwów. nie. nie o to chodzi. nie robić z życia poczekalni, nie stawiać siebie na marginesie, nie odkładać na później, bo później nie będzie.

trzeba było spojrzeć w lustro i zapytać siebie czy tego właśnie chcę. czy chcę właśnie tej Osoby, właśnie teraz, czy mi na Niej zależy. odpowiedź była banalnie prosta.


tak.