Dzień 2-Przepaść życia.

Czy goniąc za własnym ideałem nie tracimy siebie? Czy ta wieczna gonitwa ma sens? Czy życie ma sens?

Sami nie wiemy, nie zorientujemy się, kiedy to nas dopadnie, kiedy z prawdziwych nas staniemy się kimś innym, kimś stworzonym, dopasowanym do naszego towarzystwa. Tylko ludzie samotni są prawdziwi.  Nie udają, nie muszą się przypodobać inny, są prawdziwi przed sobą. Nie zorientujemy się, kiedy ludzie nas zmienią. Ja.. ja samo udaje, nie umiem być prawdziwa już zapomniałam jak byłam naprawdę. Próba dopasowania się do innych zmieniła mnie, zmienia również was, lecz czy warto..?

Kłótnia z przyjacielem, pierwsza rana na ciele, nieudana znajomość, rana, problemy z rodziną, jeszcze kilka raz. I tak z małych problemów, problemów do rozwiązania niszczymy siebie, swoją psychikę, uzależniamy się, uzależniamy od krzywdzenia swojego ciała. Każda rana sprawia nam ból, nie doceniamy tego jakie życie jest piękne, doprawdy. Mimo tylu życiowych upadków po coś tu jesteśmy.  Przecież to wszystko to co zrobiliśmy ma ogromny sens. I kto tutaj próbuje udowodnić jakie zycie jest piękna? Pieprzona psycholka..