Paraliż

Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest być sparaliżowanym? Jak to jest, kiedy milion myśli gorączkowo kłębi Ci się w głowie, jednak nie możesz wyrazić. Kiedy jest tyle rzeczy do zrobienia, jednak ty nie możesz się poruszyć. Kiedy masz tyle marzeń, jednak wszystkie są nie do spełnienia. Kiedy masz ochotę zrzucić z siebie ten ból i smutek, jednak nikt nie jest w stanie zrozumieć Twojego milczenia. Kiedy pragniesz krzyczeć, aby odłączyli Cię od respiratora, bo Twojego stanu nie można nazwać życiem, wszyscy nagle głuchną. Z uśmiechem na twarzy wycierają cieknącą ślinę i są dumni, że dzięki nim jesteś żywy. Zadowoleni z siebie, że niosą Ci pomoc. Jednak to oni wybrali za Ciebie czy wolisz takie życie, czy śmierć, a ty nie masz nawet szansy im w jakikolwiek sposób powiedzieć, że chciałbyś skorzystać z tego drugiego wariantu i musisz tkwić w tym dziwnym stanie, między życiem a śmiercią. To dość brutalne przedstawienie tego, jak często decydują za nas inni i jak często są to złe decyzje. Kiedy rodzice wybierają za nas zawód, bo wiedzą lepiej, co chcemy robić w przyszłości. Kiedy zabijają u dziecka pasje, ponieważ uważają, że do niczego mu się nie przyda. Kiedy rezygnujesz z własnych planów, ponieważ ktoś mówi Ci, że tak będzie lepiej, a ty ślepo w to wierzysz. Podstawową cechą, dzięki której możemy obronić się jakoś przed bezmyślnością, jest asertywność. Bez niej, nie było by dobrych ludzi.