po tygodniu zamknięcia w czterech ścianach czas najwyższy się obudzić. czas posprzątać puste butelki bo whisky, wyleczyć ból głowy kolejną tabletką i zapalić kolejnego już papierosa. czas najwyższy spożyć posiłek, który doda sił witalnych. czas najwyższy spożyć jakikolwiek posiłek..

ogarniając wszystko naokoło siebie, zapomniałam ogarnąć serce. pustawo tutaj bez uczuć. pustawo w tym mieszkaniu, w którym kiedyś tak bardzo chciałam spędzać cały wolny czas. duszę się, więdnę, umieram, brak mi powietrza, brak światła. przecież tutaj są takie duże okna.. brak mi sił, brak słów by opisać.. zbyt mało snu, z byt wiele łez, za dużo alkoholu i dymu papierosowego. ktoś sztucznie troskliwy powiedziałby, że się niszczę, że pożałuję jeszcze kiedyś takiego stylu życia. ale, zapomniałam. tutaj nikogo nie ma.

fantastycznie mi się żyje bez wyglądania za okno. zapomniałam już jak wyglądasz. całą moją uwagę poświęcam na pisanie tych pierdół. staram się skupić, napisać cokolwiek, napisać coś dla pieniędzy, kurwa. wszystko obraca się na pierdolonej karuzeli szczęścia za pieniądze. rzucam piórem, podnoszę je w chwilę później, znowu rzucam, łamię stalówkę, przecież miałam pisać, kurwa.

wieczory takie jak ten dzisiejszy w zupełności wystarczają mi, żeby poczuć się chociaż trochę lepiej. deszcz uderzający o mój parapet, ja z kubkiem herbaty i kolejnym lucky strik'iem, kooksi w tle grają mi "oh la" na dobranoc, a ja wiem, że znowu nie usnę.

p. s. widziałam ostatnio jak ta lachona, co to z nią sypiasz wychodziła oburzona z Twojego mieszkania. przykro mi, że się Wam już nie układa.