2 lata.

Życie płata figle. Jesteś gdzieś, cieszysz się tym, łapiesz oddech, a chwilę później uciekasz.

Przed nim, przed nimi, przed sobą.

Najgorsza ucieczka to ta przed sobą.

Nadal próbuje wszystko ułożyć w całość.

Każda osoba, którą spotkaliśmy na swojej drodze ma znaczenie, rolę do spełnienia, jeden uśmiech, uścisk, przyjaźń, miłość, rozczarowanie.

Życie nie staje nagle kiedy zasypiasz wtulajac się w poduszkę.

Pojawiają się zmarszczki, rachunki, plany.

Ludzie przychodzą i odchodzą.

Nigdy nie będziesz już tą samą osobą jaką byłeś chwilę temu.

Nie poświęciłam Tobie ani jednej nuty, ani dźwięku.

Napisałam wiersz.

Jeszcze nie teraz.

Kiedyś się dowiesz.

Kiedyś.

Może.

Nie ode mnie.

Czułam się jak potłuczone szkło.

Ty chodziłeś po nim.

Z uśmiechem na twarzy.

Dość o Tobie.

Każdy sam po sobie musi sprzątać.

Jestem już kimś innym.

Już nie tą osobą, którą pamiętasz.

Nadal buduję swoją wartość, nawyki, próbuje panować nad emocjami, dbać o siebie, o zdrowie i o swój komfort psychiczny.

Wyciągam wnioski i uczę się na błędach.

Wtedy postanowiłam przeprosić wszystkich, których skrzywdziłam.

Nie ze wszystkimi się udało porozmawiać, nie wszystkich znalazłam, nie wszyscy chcieli rozmawiać, ale próbowałam.

Każda osoba, którą spotkaliśmy na swojej drodze ma znaczenie.

W tym roku postawiłam na zmiany.

Drobne, ale wiem, że nad sobą pracuje, więc to są dobre zmiany.

Purezento.

I czasem, zanim zasnę, zastanawiam się jak wyglądałoby moje życie, gdyby niektóre rzeczy nie miały miejsca, gdybym zrobiła coś inaczej, podjęła inne decyzje, bardziej się starała i była cierpliwa, mniej dramatyczna. Czuję wtedy dziwne ukłucie w sercu, piasek pod stopami i podmuch wiatru na twarzy. Widzę błękitne niebo lub i czuje zapach świeżej trawy o poranku i jestem szczęśliwa. Są rzeczy do których już zawsze będzie sentyment. Rzeczy i ludzie. Wspomnienia.

Bądźmy szczęśliwi.