#PAMIĘTACIE_CZY_JUŻ....?

Nie wiem jak mam zacząć i chuj. Nigdy nie pisałem pamiętniczków, photoblogów, notatników - niczego. Mniej jednak uważam, że to świetna sprawa żeby po X czasie odkopać Y wydarzenie. Pierwsza wóda, pamiętam ją! Ale za 15 lat ilość szczegółów będzie konsekwentnie się rozmywać - jak ostrość gdy na trzydziestostopniowym słońcu nie wylewało się za kołnierz. Wtedy na ratunek przybiegnie sterta zapisanych kartek, która podreperuje twoje wspomnienia. Dlatego szacunek dla Agaty za determinacje aby przez tyle lat pisać głupstwa i te bardziej rzeczowe wydarzenia. Kosmosem, a zarazem największym idiotyzmem jest prowadzenie wspólnego pamiętnika z Pamelą. Z jednej strony kompletnie mija się z zamysłem prowadzenia takiego cuda, aleee... Fajnie jest mieć kogoś takiego jak Agata Pamelę i Pamela Agatę, aby potem odkopać wspólne szaleństwa. Tu kolejny paradoks. Stereotyp pamiętnika krąży wokół małej dziewczynki, która spisuje swoją grzeczną codzienność, a nie siedemnastoletniej dziewczyny strzeżącej tych zapisek jakby to była sprawa pokroju świętego Grala.  

Nie sądzę, aby gromadzenie swoich wspomnień było dla mnie drogą ku szczęściu. Kiedyś tonąłem w alkoholu i ślepo wierzyłem, w to że będzie lekarstwem na a) problemy b) nieszczęśliwe miłości c) kompleksy. Był! Serio! Do dzisiaj jest! Niestety, albo stety, tylko lekarstwem, ponieważ szczęścia w melanżu nie odnajdziesz. Możesz podbudować swoje ego, przez chwile poczuć się dobrze, poznać fajnych ludzi - po jakimś czasie ci się znudzi...