Westerplatte

[b][i]Kiedy się wypełniły dnii przyszło zginąć latem,prosto do nieba czwórkami szli żołnierze z Westerplatte. ( A lato było piękne tego roku ). I tak śpiewali: Ach, to nic,że tak bolały rany,bo jakże słodko teraz iść na te niebiańskie polany. ( A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety ). W Gdańsku staliśmy tak jak mur,gwiżdżąc na szwabską armatę,teraz wznosimy się wśród chmur,żołnierze z Westerplatte. I ci, co dobry mają wzroki słuch, słyszeli pono,jak dudni w chmurach równy krok Morskiego Batalionu. I śpiew słyszano taki: - By słoneczny czas wyzyskać,będziemy grzać się w ciepłe dnina rajskich wrzosowiskach. Lecz gdy wiatr zimny będzie dął,i smutek krążył światem,w środek Warszawy spłyniemy w dół,żołnierze z Westerplatte.[/i][/b]