'Cause I'll always remember you the same.
Oh eyes like wildflowers, oh with your demons of change.

Ochh... Czy od zawsze byłeś tak wspaniałomyślnie niemy, głuchy i ślepy? Spójrz, ta jesień jak miłość, purpurą rozkrwawia nam wzrok. Czyż nie jest piękna? Kryje w sobie tyle bólu, rozpaczy, tyle wina... Ach. Wypowiadam słowa, minipuluję nimi, wkładam po między wiersze. Ty nadal niemym, głuchym i ślepym jesteś. Ciesz się, pókim takim jesteś... Jesteś wolny.

Ciąży na mnie zła siła, fatum. Zaburzenie funkcji organizmu, myśli. Każdego dnia umieram. Potrafię tylko rozpływać się w myśli o tej purpurze. Mam otwarty umysł, poezję i  wino... Czegóż więcej trzeba, by ktoś zatracił się w tym? Okropne schorzenie...

Tak bardzo tęsknię za słuchaniem słów. Czasem jeszcze przechadzam się po wspomnieniach, otwieram zakurzałe kufry, by zdążyć na czarno-białe powtórki płynące z ich ust. Głosy w mojej głowie. Tak bardzo tęsknię za unisieniami intelektualno-fizycznymi... 

Moje paznokcie wbijają się w ścianę i zsuwają powoli. Do końca mnie. Zatracam się w swoim bólu obserwując krwawiące liście. Lód w mojej krwi ponownie rani moje żyły, Twoje źrenice wbijają we mnie szpilki. W milczeniu odgaduję, co mógł znaczyć ich ruch. Otępienie... Czuję wewnętrzny chłód, na którego odpowiedzią jest cisza. Przeraźliwa, przeszywająca cisza. Milczę, jakby ktoś trzymał zimny nóż na moim gardle. To gnije we mnie, ale jest bezpieczne. Już nie wiem, co jest dla mnie dobre, i czy jestem sobą. Usta milczą, dusza krzyczy. Krzyczę szepcząc.

Ta jesień zaciska mi pętlę na szyi.

http://www.youtube.com/watch?v=9hrDtqvluAs