Jest 17 grudnia 2011 roku. Siedzę na jakimś wzniesieniu, na ławce. Warszawa, Nowe Miasto. Godzina 17:24. Okropna aura otula mnie i prowadzi dreszcz po moim ciele. Patrzę przed siebie. Oni chyba siedzą obok. Nie mam ochoty się obracać. Czuję ich. Jeszcze chwila... Obserwuję kłęby dymu. Nie wiem, co dalej, co później, za co i dlaczego. Czuję chłód wnętrzności. Jakby się rozkładały... Dość przyjemne. Czego tutaj szukam? Prawdy i uczuć. Szukam, ale nie chce wziąć ze sobą. Lodowaty wiatr bije mnie po twarzy. Wprowadzam się w inny stan świadomości. Nic się nie zmienia. 

Jest 8 lipca 2012 roku... a we mnie zmienia się wszystko. I nic. Czuję tylko większy ciężar stęchłych doświadczeń. Nie mam już siły. Powiedzieli mi, że to dopiero początek, że jestem skazana na szukanie prawdy do końca. Jestem skazana na siebie, bo jestem bogiem. Nie krzyczę, że jest źle. Ta chwila mija, ale to chwila śmierci. Co dzień umieram. Po co mi to wszystko? Skoro nie mogę żyć z nimi i dla nich. Potrafię tylko funkcjonować w sobie i dla siebie. Całe moje życie odbywa się w umyśle. Prawdziwe życie. Ponad świadomością. Tyle lat żyję cicho krwawiąc. Nie wiem, czy mogę żyć z nimi, czy potrafię. Mój umysł jest przesiąknięty wszystkim tym, czego oni nie znają, nie znali i znać nie będą. Chaos i porządek. Porządek w słowach, chaos w umyśle. Coś dzieje się nadal. Coś miało swój początek już dawno, Coś nadal trwa. Nie wiem, czy już nadszedł czas. Opadam z sił.

Tak dawno nie wyrzucałam z siebie Chaosu.

Cichnę. Z dnia na dzień cichnę co raz bardziej. Z dnia na dzień zbieram więcej słów, obserwacji, informacji, odczuć. Są tam. A ja rok później nie wiem, co dalej.

Jak długo jestem w stanie wytrzymać? Chce nauczyć się mówić. Kumulacja. Coś się kończy. Chce tylko wypuścić Chaos. Tylko brud moich myśli...

Potrzebuje pomocy.