rzygam tym milionem gwiazd

Myślimy bardzo dużo i karmimy się zdjęciami. Czy to wszystko musi być nagle takie smutne, przejrzyste i prawdziwe? Moja podświadomość robi mi niespodzianki co jakiś czas. Znów wraca do formy. Wiem, co się stanie. Może zostanę medium? Hmm.. Cóż mi z tego. Udręka, strach i ból. Czytam satelitom bajki, połykam i zwracam gwiazdy, pod poduszką trzymam wyimagonowany nóż, piję nektar pomarańczowy, mój umysł jest moją potęgą, moja podświadomość jest moją bronią, moja świadomość jest moją ochrną, moje zmysły są szóstymi zmysłami... Cóż mi z tego, skoro nie chcesz do mnie mówić? Moje ciało kocha dotyk, moje oczy kochają obserwacje, moje usta kochają słowa. Cóż mi z tego, skoro nie chcesz do mnie mówić? Nie chcesz mówić ze mną. Rzygam tym milionem gwiazd. Nie mamy o czym rozmawiać, a mamy na co spoglądać. Nie mamy się czym cieszyć, a mamy się dotykać...? Cóż mi z tego dotyku, skoro pragnę uniesień intelektualno-fizycznych, a nie odwrotnie? Myślimy bardzo dużo i karmimy się zdjęciami i dźwiękami, ale cóż mi z tego?

Czekam na towarzysza nocnych wrażeń. Czekam na towarzysza pragnącego nocnych uniesień, skoków na bungee bez bungee, kontrastowania słów, upajania się dźwiękami, szydzenia z ludzi i smakującego życia. Czekam na wyzwanie i atak. Czekam i... umieram. Nie chcę.

A te wszystkie nasze życzenia szczęścia i radości... Spadają. Na ulicę przed naszym domem i mokną. Mokną okropnie. I rozpływają się. I giną.

Odbijają się echem o ściany jak kauczuk. Bez skutku. A mamy się dotykać...? Nie mamy o czym rozmawiać, a mamy po między samochodami kochać się? A cisza kroiła każde słowo z uśmiechem przylepiając się do ciała. Już się nie uśmiecha. Czekam, i co rano rzygam milionem gwiazd.