nigdy nie byłam wielką fanką Sylwestra, który musi być obchodzony hucznie, żywiołowo, z pompą, bo... tak. za to zawsze byłam zwolenniczką podsumowań, które budziły podziw we mnie za to, co się wydarzyło, lekki strach, że nadchodzący rok będzie niewystarczająco dobry i jednocześnie wysokie oczekiwnia wobec niego. pamiętam zeszły grudzień i mój lęk, żal i niechęć na pożegnanie się z 2016. wtedy uznałam, że tamten rok był najlepszym z możliwych. powiem tylko, że ten, który właśnie dobija do końca, przebił go o pięćset razy. 2017 - dziękuję. przegiąłeś, bo byłeś tak dobry, że nie wiem, czy 2018 będzie w stanie unieść to wyzwanie, jakim jest trzymanie poziomu. miejmy nadzieję, że tak. plany, cele, marzenia się krystalizują w głowie. niebawem je spiszę. ale nie - to nie są postanowienia, których muszę się trzymać, bo tak każą inni. 1 stycznia otworzę stary kalendarz, odhaczę, co udało mi się osiągnąć, uśmiechnę się do siebie i będę naprawdę miło wspominać każdy dzień, sukces, upadek, uśmiech przechodnia.

dziękuję. za wytrwałość, upór, radość, jaką w sobie hoduję, wyzwania, Coldplay, Mediolan z rodziną, koordynowanie, EDA i emocje przy Paczce, umiejętność rozciągania doby, sesje zdjęciowe i spełniane przy tym marzenia, pierniki, kartki, niespodzianki, film urodzinowy, rozmowy za dnia i nocą, łzy wzruszenia, małe tradycje, spontaniczne odwiedziny,

zaskakujący rozwój wydarzeń, za ESN, który wypala, dobija, męczy, a i tak go kocham, za ambicje, pomysły, ludzi, którymi się otaczam i którzy potrafią docenić mój wysiłek, za podróże rowerowe i biegane, prezenty, jakie robiłam innym, kuchenne rewolucje, Gdańsk zimą, Warszawę latem, Toruń ze światłami, odważne kroki ku Erasmusowym marzeniom, za spontaniczność, przyjaciół, którzy znoszą mój niebyt. dziękuję za wszystko. bo w tym słowie mieści się każdy mały gest, spojrzenie, wielkie osiągnięcie i okrzyk radości.

2018, czekam na Ciebie i postaram się godnie Cię ugościć :)