Nie masz teraz prawdziwej przyjaźni na świecie;

Ostatni znam jej przykład w Oszmiańskim powiecie,

Tam żył Mieszek, kum Leszka, i kum Mieszka Leszek,

Z tych, co to: gdzie ty, tam ja, - co moje, to twoje.

Mówiono o nich, że gdzy znaleźli orzeszek,

Ziarnko dzielili na dwoje;

Słowem, tacy przyjaciele,

Jakich i wtenczas liczono niewiele.

O tej swojej przyjaźni raz w cieniu dąbrowy

Kiedy gadali, łącząc swoje czułe mowy

Do kukań zozul i krakań gawronich, -

Alić ryknęło raptem coś koło nich.

Leszek na dąb; nuż po pniu skakać jak dzięciołek.

Mieszek tej sztuczki nie umie,

Tylko wyciąga z dołu ręce: "Kumie"!

Kum już wylazł na wierzchołek.

Ledwie Mieszkowi był czas zmrużyć oczy,

Zbladnąć, paść na twarz: a już niedźwiedź kroczy,

Trafia na ciało, maca: jak trup leży;

Wącha: a z tego zapachu,

Który mógł być skutkiem strachu,

Wnosi, że to  nieboszczyk, i że już nieświeży.

Więc mruknąwszy ze wzgardą odwraca się w knieję,

Bo niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je.

Dopiero Mieszek odżył... "Było z tobą krucho! -

Woła kum. - Szczęście, Mieszku, że cię nie zadrapał!

Ale co on tak długo nad tobą sapał,

Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?"

"Powiedz mi - rzekł Mieszek - przysłowie niedźwiedzie:

Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie".