"... Wreszcie, gdy Natura, wcielona w ludzką postać, Przemówiła, tak mogłaby nas karcić i chłostać: Czemu tak śmierć ci straszna, marny, lękliwy prochu, Że nie ustajesz w żalach i nie zamilkniesz w szlochu ? Jeśli ci żywot miniony owocny był i miły I dary jego wszystkie nie zmarnowane były, Nie wyciekły wszystkie, jak z wazy nadpękniętej - Czegoż, głupcze, żałujesz ? Czemuż nie uśmiechnięty W błogi odchodzisz spokój, po uczcie życia syty ? Jeśli zaś żywot miałeś twardy i nieużyty, Szczęście marnie stracone - czyż na to jeszcze czekasz, Co przepadnie podobnie ? Toż nędzny los człowieka Raczej ci warto przerwać i skończyć z tem cierpieniem. Wszystko jest wciąż to samo. Niczego ci nie zmienię, Nic nie wynajdę miłego i dobra nie dam więcej: Oczy widzą wciąż jedno, wciąż jedno niosą ręce..."