uśmiech.

uśmiech..

uśmiech wyraża nasze szczęście, radość. chęć życia! jest czymś nieodłącznym, a przynajmniej powinno być. coraz częściej jednak zaczyna mi go brakować. czym to jest spowodowane? zdecydowanie ja sama to powoduje. to siedzi gdzieś głęboko w mojej głowie i nie potrafię sie temu przeciwstawić. nie potrafie walczyć z tym. coraz czesciej mam wrażenie że ludzie, którzy nawet mnie nie znają odbierają mnie negatywne, a ci którzy znają mnie dosyć długo, przestają być takimi osobami jak kiedyś byli. ale czy napewno? może jednak mi się zdaje że tak jest. może jednak wszystko jest w porządku tylko przez moje myślenie i wyobrażenie o własnej osobie- negatywne, powoduje że ludzie patrzą na mnie z takiej samej perspektywy? nie wiem. możliwe. może jedynie wizyty u psychologa sprawią, że zaczne inaczej postrzegać świat, ludzi a przede wszystkim siebie. ciężko jest kiedy wokół ani jednej prawie bliższej osoby. dziś osoba, którą uważałam za jedną z najbliższych stała sie dla mnie kimś innym. poznałam tak naprawdę jaka jest, to że nasza przyjaźń była fałszywa. jak można wyśmiewać własną przyjaciółkę, aby tylko nie stracic innej koleżanki na odległość? czy w dzisiejszym świecie są ludzie godni zaufania? czas pokaże. utwierdza mnie to tylko w przekonaniu, że nie było warto. moze jednak dobrze, że stało się to wcześniej niż później. życie! czasami jest lepiej, czasami gorzej, jednak trzeba patrzeć na świat z podniesioną głową, TRZEBA. chciałabym.

pomocy...