były nasz plac.

bo kiedyś szłam przez miasto wieczorem, gdy padało.

futerał na aparat obijał mi lewe biodro w stałym rytmie,

na przemian z futerałem na altówkę, który obijał mi prawe biodro.

szłam w deszczu szczęśliwa tak, jak już dawno nie byłam.

z błogim uśmiechem na ustach patrzyłam na novum, które wyrosło.

w miejsu, w którym kiedyś byliśmy codziennie, ganiając między ledwo

zielonymi drzewami sapiącymi starością.

co dzień dzieliliśmy się tam radościami i smutkami. szukali i znajdowali.

miętoląc między palcami minione chwile szłam uśmiechnięta.

w oczach miałam obrazy jakich nikomu nigdy bym nie podarowała.

tuląc się do ciepła wydzielanego przez własny organizm dzieliłam się

sama ze sobą własnym szczęściem i własnym uśmiechem.

bo goniąc, mogłam się wreszcie zatrzymać i spojrzeć przez ramię.

i odkryć, że to, co kiedyś było tu zaniedbane, teraz pachniało nowością.

pachniało świeżością odkrycia czegoś zapomnianego i wytartego z kurzu.

dźwięczało kroplami upadającymi na nową kostkę i stary kamień fontanny.

świeciło światłem ze starych latarni, odkrytych w nowym deszczu, w nowej chwili.