Bylejakość powoli, aczkolwiek nieubłaganie wypełniająca społeczeństwo, jak i moje własne życie wydaje się być nie mniej przerażająca niż widmo nadchodzącego dorosłego życia, do którego całe dzieciństwo byłem przygotowywany...
A może nie byłem? W końcu od najmłodszych lat telewizja i internet wciska mi idylliczną wizję świata, niosącego łatwą przyjemnoś miast trudnego dobra. I wkurza mnie to.

Żeby dosadniej nie powiedzieć. 

Ehhhh... Boli mnie, że przyjdzie nam żyć nie przygotowanym na świat, w którym wartości są kreowane pod kątem przyjemności jednostki, a nie jej prawdziwego szczęścia.

I tak się jeszcze zastanawiam, kim ty jesteś drogi czytelniku i czy kiedyś spotkam ciebie i będę miał przyjemność podyskutować na temat bardziej nużący niż "co u ciebie" albo "co u mnie"?

Czas pokaże, a tym czasem... Spróbuję zasnąć, oddalić się od tego wszystkiego... Po prostu...  Być - jeśli wiesz co mam na myśli. :)

Spytaj jeśli nie wiesz, zawsze lepiej spytać i wyjść w oczach innych przez chwilę na niedouczonego, niż być nim do końca życia. :)