30.08.19r.

   ,,Zatrzymali się na parkingu niedaleko jej domu. Taką obrał taktykę na wypadek, gdyby któreś z nich musiało szybko zniknąć.

   Wyszła z samochodu i odpalając papierosa, spojrzała w spowite gwiazdami niebo. Stanął naprzeciwko niej i pocałował ją delikatnie w usta. Uśmiechnęła się niepewnie, zastanawiając się nad tym, co właśnie chce powiedzieć.

   -O czym myślisz?- Zapytał w końcu.

   -Sama nie wiem. Zastanawiam się nad tym, co zrobisz, jak zacznę oczekiwać czegoś więcej.- Jej słowa zawisły w powietrzu.  Jego wzrok powędrował gdzieś ponad nią.

   -Właśnie tego się obawiałem. - Świat zwolnił, a on w ułamku sekundy zmienił się z tego, którego kocha, w tego, którego nienawidzi.''

Wakacje to bardzo intensywny czas w moim życiu. Nadrabiam towarzyskie zaległości, poświęcam się pracy, czy aktualnie odbywam praktyki. Cokolwiek bym nie wymieniła i tak mija się to z moimi oczekiwaniami. To pewnie, dlatego, że są one za duże względem tego na ile mogę sobie aktualnie pozwolić.

Przez kilka dni odpoczęłam psychicznie na wyjeździe do Darłówka ze znajomymi, jednak, co z tego, jak gdy tylko wróciliśmy do Poznania, od razu wszystko zaczęło się sypać. Liczyłam na to, że poukładałam sobie w głowie na tyle, by stawić czoła sytuacją problemowym w moim życiu, jednak kilka godzin po powrocie ponownie zaczęłam popełniać te same błędy.

Uczę wszystkich jak nie marnować sobie życia małymi rzeczami, podając swoją osobę, jako przykład. Może właśnie taka jest moja rola.

Jednak istnieje pewna rzecz, z której jestem dumna. Powoli zaczynam pozbywać się toksycznych ludzi ze swojego życia, szkoda tylko, że nie umiem pozbyć się tej toksyczności w samej sobie.

W końcu widzę, co ciągnie mnie na dno, a raczej, kto cały czas starał się to zrobić. Być może nieświadomie, ale jednak sprawiał, że przestawałam wierzyć w to, że życie nie musi być złe.

Jest jeszcze jedna sprawa, o której pisałam ostatnio. Najbardziej skomplikowana i niepewna sytuacja w moim życiu dalej się ciągnie i chociaż chciałam, nie potrafiłam tego zakończyć.

Ostatnio, gdy zrobiłam rachunek sumienia, zaczęłam się z siebie śmiać. Sama wszystko komplikuję, analizując każdą możliwą opcję, zamiast zostawić coś tak jak jest, bez zbędnego zastanawiania się nad tym jak mogłoby być. Kiedy człowiek przestaje być odporny, zamiast racjonalności, do umysłu docierają niezidentyfikowane uczucia, a to sprawia, że zapominamy o tym jak powinniśmy się zachować.

Kiedy jedna i druga strona nie do końca wiedzą, czego chcą, zaczyna rodzić się konflikt. Obie strony zaczynają udawać zamiast szczerze powiedzieć, co im leży na sercu, przez co tworzą się komplikacje. Tak samo dzieje się wtedy, gdy nie ustali się jasnych i klarownych zasad, nawet, jeśli mówimy tutaj o relacjach międzyludzkich. Zawsze powtarzałam, że zdecydowanie wolę wiedzieć, na czym stoję, niż tworzyć wyimaginowane domysły. Moje podejście jest jednak zupełnie inne niż ludzi, z którymi mam do czynienia, na co dzień, zwłaszcza, jeśli chodzi o tych, na których najbardziej mi zależy.

Mam bardzo duży problem z identyfikowaniem emocji. Nie do końca potrafię się w nich połapać, przez co popełniam błędy. We wszystkim, co robię najtrudniej jest znaleźć i nie przekroczyć granicy między postępowaniem wbrew sobie, a krzywdzeniem przy tym innych. Zdecydowanie łatwiej mi było, gdy nie wiedziałam, co znaczy ,,zależy mi. Bycie egoistką sprawiało, że całe moje życie wydawało się wystarczająco dobre i podejmowanie kolejnych złych decyzji nie martwiło mnie tak jak teraz. Może to, dlatego, że wtedy wszystko, co złe odbijało się tylko na mnie. Dzisiaj każda moja zła decyzja pociąga za sobą na dno kolejne ofiary, wszystkich tych, którzy z niewiadomych przyczyn pragną zagrzać miejsce w moim życiu, przez co muszę bardziej uważać, a do tego trudno się przyzwyczaić.

,,-Nic już nie mów. Oboje wiemy, że to nie ma sensu.-''