ja

dziwnie jest żyć gdzieś pomiędzy

retrospekcyjną słabością

a nienawiścią do samej siebie za tę słabość

teoretycznie jest dobrze

teoretycznie lepiej niż kiedykolwiek -

parę rzeczy przewartościowałam

z paru wyrosłam

o parę zaczęłam się starać

jeśli na tym polega dojrzewanie

to powolutku zaczynam to robić

ale nie umiem wydrapać z siebie pamięci

bywa, że nie myślę o Tobie całymi dniami

a potem nagle wracasz jak ukłucie

i sypie się cała moja misterna konstrukcja

czasami sobie znowu pozwalam na kochanie Ciebie

i wtedy mi lżej

przeżywam raz jeszcze te dobre chwile

uśmiecham się do wspomnień

a zaraz potem

jest mi wstyd

myślałam że

kiedy człowiek bardzo mocno zawiedzie

najłatwiej i najzdrowiej jest czuć złość

ale to nieprawda - złość mnie truje

próbuję wykształcać w sobie obojętność

ale wciąż tak daleka droga przede mną

najstraszniejsze że

ja wiem, WIEM -

to Ty byłeś największą miłością w moim życiu

nie twierdzę, że nie przyjdą inne

ale będą mogły być co najwyżej drugie

i zawsze będę porównywać

i im lepiej będzie mi z kimś innym

tym natarczywiej będzie wracał ten znak zapytania -

jak byłoby z Tobą?

naprawdę lubię swoje życie

i naprawdę poniekąd czuję ulgę, że Ciebie nie ma

i naprawdę wolna jestem mentalnie jak nigdy dotąd

ale by spokojnie pójść dalej muszę oswoić się z myślą

że dalej Cię kocham i że będę kochać

tego nie da się zabić, skruszyć

nie warto nawet próbować

bo ta miłość jest mną tak bardzo

że zabijając ją mierzyłabym w siebie

szkoda tylko że myślę o tym wszystkim

akurat teraz

gdy po raz pierwszy od tamtego dnia

dostrzegłam strasznie blisko siebie inną rękę

i po raz pierwszy od tamtego dnia

chcę ją złapać

choćby na próbę

BOJĘ SIĘ ŻE

ON BĘDZIE DLA MNIE TYM

KIM JA BYŁAM DLA CIEBIE