Traktat o duszy..

Traktat o duszy..

Czuję się te­raz zu­pełnie pus­ty. Nie, nic się nie stało. Wszyt­ko jest ta­kie, jak było. Tym ra­zem to mo­ja dusza szwan­ku­je. Szu­ka uko­jenia w ka­wie i smętnych dźwiękach. Ona ta­ka jest. Jest wrażli­wa, niczym mo­tyle skrzydło. Krucha, niczym ususzo­ny płatek róży. 

Pat­rzę przym­rużonym okiem na li­ter­ki i nie widzę w nich siebie, są pus­te. Pozbawione wyrazu. Uciekają mi spod palców, niczym let­nie po­połud­nia. Za­mykam oczy i widzę ciem­ność. Mrok włas­ne­go umysłu, które­go nie pot­ra­fię od­czy­tać. Zaszyf­ro­wana wiado­mość płynie w mych żyłach. Czekam na światło, od­ro­binę światła. Jas­ność umysłu. 

Czuję się źle. Do­padła mnie je­sien­na chan­dra, ale nie mar­tw się to jest przejściowe. Wszystko mi­nie i znów będę ta­ki, jak zaw­sze.

Cza­sem do­pada mnie Zły Duch i dręczy od środ­ka. Pożera moją duszę po ka­wałku, aby później ją wypluć i ta mogła znów się od­rodzić i być o je­den żywot piękniej­sza.

Zmar­twychwsta­nie duszy.