Pewnych rzeczy z naszego życia nigdy nie wymarzemy.

Nawet gdybysmy mieli niewiadomo jaki upór, niewiadomo jak głośno byśmy krzyczeli i to okazywali - sytuacje, rozmowy,zdarzenia, te  dobre i złe zostają.

Staramy się je zakopac. Głęboko. łopatą jest czas. który zakopuje coraz bardziej, az zasypuje.

Zasypuje - ale to jest.

I czasem na to stajemy. I czujemy pod nogami. Wszystko wraca. Te wspomnienia o których tak często chcemy zapomniec.

Błąd.

Wspomnienia powinny w nas zyc.

W sercu. Zamkniete w odpowiednej szufladzie do ktorej klucz ma tylko sentyment.

Nie powinnismy tworzyc fikcji.

Nie da sie tak po prostu zapomniec.

Niestety, zostalismy obdarowani czyms takim jak  pamiec i uczucia.

Ktore kiedys zyly wlasnym zyciem, a teraz probujemy upchac a one nieraz sie wysypują.

i znowu... wciskamy, z całej siły. Ale te drzwi nie mają klucza i zawsze bedą wypadac, poki tego nie uporzadkujemy.

W jaki sposob?

Wyciagajac wnioski i uczac sie na tym co juz bylo, bo mamy zyc coraz lepiej, a nie coraz gorzej.