Brakuje mi powietrza, brakuje mi słońca, brakuje mi życia.

Ty jesteś moim powietrzem, moim słońcem, moim życiem.

Myślę o Tobie codziennie, milion razy dziennie, każda rzecz, każda czynność przypomina o Tobie.

Chciałabym spojrzeć Ci w oczy, powiedzieć o tylu sprawach, zobaczyć człowieka, którego znam.

Widzę jak mnie całujesz, czuję jak mnie dotykasz... i nagle się budzę szukając Cię dookoła.

Wolałabym mówić Ci to wprost. Ale wiem, że nie chcesz tego słyszeć.

Możecie myśleć o mnie: żałosna. Ale ja wiem swoje. Taka miłość zdarza się tylko raz. Jeden jedyny raz, z tą jedną jedyną osobą. Więc nie mówcie, że mam być szczęśliwa. Bo nie można być szczęśliwym, kiedy cała radość świata ucieka. Jedyne, co mogę zaoferować to bycie substytutem normalności. Obiecać, że będę próbowała wrócić na pojedynczy tor. Może kiedyś zamknę za sobą drzwi i wyrzucę ten klucz.

Może.

Kiedyś.

Obracam się w próżnię.