16 sierpnia mijają 42 miesiące przyjaźni z Tobą. 16 grudnia czekają nas cztery lata. czaisz ? ;d

już prawie cztery lata wytrzymujesz moje humorki, moje bez ładu i składu pierdzielenie od rzeczy, moje czepianie się, moje wymyślanie nowych słów, których sama nie znam znaczenia, moje przeżywanie wielu sytuacji w życiu, moje wkurzanie się na Ciebie, kiedy nie odbierasz telefonu, mój brak esów i brak możliwości spytania jak Ci tam w tych górach się żyje, moją słabość do martwienia się o to, co będzie po wrześniu, moją miłość do wierszy i bajek, moją nienawiść do czarownic w bajkach, moje uwielbienie do bluzgania dwóch Złotoryjskich księżniczek, moje opowiadanie Ci każdego treningu, każdej sytuacji, nawet tych nie wartych uwagi, moje wyjazdy w najmniej odpowiednim momencie, no i wiesz, że mogłabym wymieniać tak bez końca. wiele ze mną wytrzymałaś przez ten czas i wiem, że wytrzymasz jeszcze dziesięć razy tyle.

dziękuję Ci za wszystko ! za to, że kiedy do mnie przyjeżdżasz, to zawsze robisz sobie siarę, za to, że ciśniesz zawsze ze mną nasz ulubiony kwiat Złotorii, za to, że zawsze kiedy płaczę, Ty jesteś przy mnie z chusteczką i nie wciskasz mi jej, jeśli tego nie chcę, po prostu ją masz, a kiedy już jej nie ma, pozwalasz mi się wytrzeć/wysmarkać chociażby we własny rękaw, ale zawsze dysponujesz wszystkim, co tylko jest mi potrzebne do szczęścia. dziękuję Ci też za wszystkie nasze wypady na miasto, za wszystkie siary, za wszystkie smutki, za wszystkie bajki, ale też i za wszystkie kłótnie i ciśnięcia siebie, bo one mi uświadamiają najbardziej, jak ważną osobą dla mnie jesteś. bez Ciebie to wszystko nie wyglądałoby tak, jak wygląda. bez Ciebie nie byłoby wielu dobrych dni w moim życiu i wielu fajnych sytuacji. gdyby nie Ty, nie byłabym teraz szczęśliwa mając Michała. o i dziękuję Ci właśnie za to, bo wiem co myślisz o nim, ale mimo wszystko jesteś ze mną i stoisz za mną murem, nawet jeśli wiesz, że robię największą głupotę, jaką tylko mogę zrobić. kurde, po prostu za wszystko Ci dziękuję, Skarbie. wracaj tu już do mnie, bo szaleję bez Ciebie. <69 !

Zabiłaby za mnie, zamordowałabym za nią.

a teraz sobie właśnie słucham naszej piosenki i wspominam nasze chwile piękne.

jesteś po prostu najwspanialszą osobą, jaką spotkałam w życiu.

"Bo przyjaciel nie jest osobą, która zauważy, że zniknął Ci pieprzyk z ręki. On właśnie tego nie spostrzeże, bo jego nie obchodzi ilość Twoich pieprzyków, krost, piegów, czy pryszczy. On po prostu na to leje. Dla niego najważniejsze jest Twoje wnętrze. To zupełnie tak, jak ze ślepcem. Przyjaciel nie widzi Cię, lecz czuje, słyszy i po prostu jest. To chyba największa wartość przyjaźni, prawda? Przecież to piękne, że jest osoba, dla której możesz być modelem, albo po prostu otyłym bezdomnym, ważna jest dusza"

Twoje szczęście - moje szczęście, Twoje cierpienie - moje cierpienie.