Cisza dzwoniąca w uszach.

Myślałam, że mam to już za sobą.

Ale jest źle.. wciąż.

Pozwoliłam Ci odejść, bo co takiego mogłam zrobić?

Jest ciężko, tak smutno i samotnie.

Kolejna historia i ponownie to samo zakończenie.

Ale dziś jestem inna, bo nic od Ciebie nie chcę.

Dałam Ci przestrzeń na Twoje szczęście, byś mógł żyć jak chcesz.

Korzystasz z tego.

Masz wszystko to, czego ja nigdy bym Ci nie dała.

Nie dałabym Ci miłości.

A ja nie mogę pokazać, że wciąż mi zależy.

Bo przecież nigdy nie przyznam się do tego,

że jest mi źle,

że nie potrafię zapomnieć,

że stoję w miejscu;

że miałeś rację mówiąc, że sama nie dam rady,

że nie spotkam nikogo takiego jak Ty,

że byłeś kimś wyjątkowym w moim życiu,

że dawałeś mi siłę i uśmiech na kolejne dni.

Dziś są szare.

Liczę czas od ostatniego spotkania, ostatniej rozmowy.

Czy czasem o mnie myślisz?

Pytania zostawione bez odpowiedzi.

Mówi do mnie tylko cisza.

Brak mi odwagi, by wykrzyczeć to wszystko prosto w twarz.

Brak mi odwagi na rozmowę.

Bo po co, skoro przestałam istnieć już dawno temu.

Przecież nie przyznam się do tego, że byłam w Tobie zakochana.

<3