"(...) Wówczas przyszło mi na myśl (...) , że dziś ostatnim między mną i Wami łącznikiem są tylko te gwiazdy, że w tej chwili u Was może nikt nie patrzy na nie, nikt o mnie nie pamięta, nikt!... Uczułem jakby wewnętrzne rozdarcie i wtedy dopiero przekonałem się jak głęboką mam ranę w duszy. (...) Od tego dnia uległem dziwnej chorobie. (...) Czułem ból, jakby mi ziarno piasku wpadło do serca. Bywało, chodzę, jem, rozmawiam, myślę przytomnie, rozpatruję się w pięknej okolicy, nawet śmieję się i jestem wesół, a mimo to czuję jakieś tępe ukucie, jakis drobny niepokój, jakąś nieskończenie małą obawę.

     Ten stan chroniczny, męczący nad wszelki wyraz, lada okoliczność rozdmuchiwala w burzę. Drzewo znajomej formy, jakiś obdarty pagórek, kolor obłoku, przelot ptaka, nawet powiew watru budził we mnie tak szaloną rozpacz, że uciekałem od ludzi. Szukałem ustroni tak pustej, gdzie bym mógł upaść na ziemię i nie podsłuchany przez nikogo, wyć z bólu jak pies.

     Czasami w tej ucieczce przed samym sobą doganiała mnie noc. Wtedy spoza krzaków, zwalonych pni i rozpadlin wychodziły naprzeciw mnie jakieś szare cienie i smutnie kiwały głowami o wybladłych oczach. A wszystkie szelesty liści, daleki turkot wozów, szmery wód zlewały się w jeden głos żałosny, który mnie pytał: "Przechodniu nasz, ach! co się z tobą stało?..."

     Ach, co się ze mną stało...

- Nie rozumiem. Cóż to za szał?

- Co?... Tęsknota.

- Za czym?

- Za czym? No... za wszystkim...

KCM