hmmm

Dziiiiwnie! 

Zaczynam czuć jakbym wracała do życia. Na mojej twarzy częściej gości usmiech, czasem mam też miłe sny. Są rzeczy, które sprawiają mi przyjemność i osoby z którymi chcę spędzać czas. A ON wydaje się tylko mglistym wspomieniem. Jednak w taki wieczór jak dziś, samoczynnie wracam myślami do tamtych dni. Przypomina mi się jaka byłam szczęśliwa, ile radości sprawiała mi sama pobudka, jak bardzo cieszyłam się każdym nowym dniem. Od tamtego czasu wiele się zmieniło, teraz wszystko jest inaczej, o wiele gorzej, a nawet mogę powiedzieć, że źle. Ale miniony weekend pokazał mi, że może jeszcze jest jakaś nadzieja na to, że kiedyś będzie lepiej. Za co z całego serca dziekuję mojemu mężowi;** Który przez cały weekend dawał mi powody do uśmiechu. I sprawił, że na chwilę zapomniałam o NIM, pokazał, że impreza, zwykły wieczór w domu, czy mecz na nieludzkim zimnie może być przyjemny i oderwać mnie od tego, w okół czego krążą moje myśli od ostatnich dwóch lat. 

Czwarty!- dziękuję, że dałeś mi nadzieję na lepsze jutro...

Niby tylko jeden weekend, a trochę zmienił moje spojrzenie na życie i siebie samą. Teraz wiem, że nie potrzebuję JEGO, by zwykłe rzeczy sprawiały mi przyjemność. 

Byłabym nieznośną siostrą, gdybym nie dodała, że dziekuję też Alicji, która cały weekend musiała się z nami użerać i wysłuchiwać wulgarnych słów;p nie wspominając już o wpędzeniu jej w paniczny lęk przed "misiem";p

PS. Wiem, że większość czytających nadinterpretuje teksty blogowiczów, więc od razu podkreślam, że nie jest to wyznanie miłosne, tylko zwykłe podziękowanie dla najlepszego z mężów;p

Ahhh a fota jeszcze z Boszkowa-jakoś przed wakacjami