Gdybyś tylko wszystko wiedział...
Gdybyś wiedział, nie rozmawiałbyś ze mną chyba. Już nie. Już nie tak jak zawsze, nie tak jak do tej pory. Znamy się zadziwiająco krótko, w zasadzie w ogóle się nie znamy, w połowie jesteś wyimaginowany. W połowie jesteś moim wyobrażeniem. A mimo wszystko jakoś tak dziwnie.
Wiesz, czasami bywa, że sny się nie kończą. Że życie jest wielkim snem kretyna w różowym wdzianku, który steruje tym wszystkim jak mu się tylko podoba. I my nie mamy nic do gadania. A gdyby tak wstać i powiedzieć, że się nie zgadzam? Gdyby tak w końcu spróbować obudzić siebie, Ciebie i wszystkich wokół? Co wtedy? Gdzie znajdziemy się zbudzeni z tego całego snu.
Chociaż może to nie sen. Może jednak to wszystko dzieje się naprawdę. Przecież mogę Cię dotknąć, wszystko jest namacalne. W snach tak nie jest przecież...
(kurwa.nienawidzę.wspomnień.tak.jak.wtedy.kiedy.staliśmy.przy.szkole.a.ty.mówiłeś.że.to.nie.jest.sen)
A może tak zwyczajnie po prostu trzeba się obudzić i stwierdzić: o, życie! i tak zwyczajnie po prostu się za siebie wziąć. Żeby się pewnego dnia nie okazało, że siedzimy z ręką w nocniku.
(kurwa.nienawidzę.tej.myśli.że.już.niedługo.mogę.o.wszystkich.zapomnieć)
Powiedz mi, czemu dzisiaj płakałam? Przecież to nie był smutek. Ani szczęście. Wzruszenie? Wzruszenie tym, że mówiłam o szczęściu i o wierze w nie? Wzruszenie tym, jak mówiła mi, że "zdrowie. bo jak nie ma zdrowia, to nawet marzeń już nie ma"? Ej, mała wstań!
(kurwa.nienawidzę.tej.myśli.że.może.to.ja.zrobiłam.coś.nie.tak)
Wiem, ktoś mi już mówił, że nie powinnam ciągle się obwiniać. Ale jak w to wszystko uwierzyć, kiedy... Kiedy kurwa co? No właśnie
(i.nienawidzę.tego.kiedy.nie.wiem.co.powiedzieć)
Pamiętaj, że czasami wszystko się zmienia, że akcja obraca się o 180 stopni i pędzi na złamanie karku. Obudźmy się w porę...


(a.przede.wszystkim.nienawidzę.wspomnień.tak.jak.wtedy.kiedy.mówiłeś.mi.że.mam.nie.zapominać.że.żyjemy.na.przekór)