Nie wiem. Obiecałam sobie, że nie będę czytać Twojego bloga. Ale tylko ja potrafię tak łamać obietnice... I tu nie chodzi o to, że zdołowało mnie czy, że się tym przejełam. Zastanawiam się gdzie ja zmarnowałam te wszystkie lata? Na depresje, użalanie się na sobą, obsesje śmierci, miłości do osób, które nigdy nie były dla mnie ważne, tyle czasu zmarnowanego na sytuacje bez wyjścia, na uczucia bez pokrycia, tyle smutków, tyle śmiechu... Żałuję. Wiem, że mogłam lepiej wykorzystać ten czas. Wszystko zmarnowałam.

W pół roku nadrabiam ostatnie cztery lata. Nie wiem czemu, ale wszystko zrobiło się takie spokojne. Czuję, że jestem sobą bardziej niż kiedykolwiek. I mogłabym tu pisać jak wpływa miłość i tak dalej, ale nie o to chodzi. Zostawiając za sobą przeszłość raz na zawsze jestem wolna, a przynajmniej mam takie wrażenie. Kiedy nie pamiętam co robiłam, co mówiłam i jak się czułam jestem kimś zupełnie innym - sobą, jak mniemam. 1 stycznia pisałam, że ten rok będzie lepszy, coś się zmieni - no i jak, kto tu jest prorokiem? :d

Za 7 minut wychodzę na dach pooglądać wschód słońca. Jak zrobię jakeś zdjęcia to dodam najwyżej.

Ah, oh, chyba jestem szczęśliwa. Jest ktoś komu ufam, z kim czuję się bezpiecznie. Wystarcza ;]

I pomyśleć, że od tego się zaczeła moja trauma, paskudnie :d