Po roku.

Prowadzę bardzo ciekawe życie, wręcz elitarne, należę do grona najbardziej opłacanych gwiazd estrady, jestem sławna, bo żyję i oddycham. Niedługo będę miała swój własny hotel, ranczo i malutki statek kosmiczny. Ale o tym później. ;)

To jest moment mojego życia, w którym jestem naprawdę szczęśliwa. W końcu nie jestem sama, mam w okół siebie ludzi, którzy interesują się mną i moim życiem. Traktują mnie jak istotę ważną i doceniają moją obecność. Dokładnie wiedzą co się dzieje w moim życiu i pomagają mi wyrażając swoją opinię. Czuję się jakbym w końcu trafiła na ludzi, którzy zawsze będą chcieć wiedzieć wiecej niż tylko tyle, że żyje. Martwi mnie tylko to, że oni niestety z moim życiem mają tyle wspólnego co ja z życiem Rachel Bilson, Jessicą Albą, Jessicą Chastain, Kate Bosworth, Emmą Stone, Jessicą Biel, Camillą Belle'ą czy Solange'ą Knowles. Cool, nie? Nie ukrywam, prawdopodobnie jestem bardzo dobrym tematem na pierwsze strony gazet.

Czuje zapach malizny, malizna lat przebija się przez mega-super dojrzałe skorupy. Te mega dojrzałe skorupy są już na wysokim poziomie dojrzałości emocjonalnej (coś pomiędzy 157 - 186 rokiem życia) gdzie ploteczka zamienia się w opinię, gdzie hejterstwo zamienia się w "trzeźwo-krytyczne spojrzenie na świat", gdzie kłótnia zamienia się z polemizowaniem... i na koniec - gdzie foch zamienia się w "wyrzucanie" ludzi "nie wartych".

Jesteś taki "tyci" w moim świecie, przepraszam, że ja dla Ciebie jestem taka ważna, nie chciałam.

Nie śmieję się, nie płaczę, nie złoszczę, nie nienawidzę. Uśmiecham, no cholera, nie moge się pozbyć tego banana z twarzy.

Jutro w końcu się idę dowiedzieć co się u mnie dzieje. Ostatnio nikt nie chciał mi o tym opowiedzieć. :<