Ostatnia książka do opisania i praca maturalna skończona.

Temat dość powszechny i wszystkim znany  - rozstanie.

Ile razy zostaliśmy porzuceni przez kogoś bliskiego, bądź psa czy kota. Chociaż raz w życiu dostaliśmy cios prosto w serce. Bolesne ale pomocne doświadczenie. Nie znam osoby, która nie powie mi, że nigdy przez nikogo nie płakała, ani nie uroniła łzy. Nawet najtwardszy człowiek w końcu powie "stop".

To bardzo ciężka sprawa.

Latami przywiązani do jednego nagle tracimy grunt. Oczywiście, nie jestem  wyjatkiem, też wiele osób mnie opuściło, ale ja też wielu opuściłam. Myślę, że jakoś nie były to błache powody, ale dojrzałe decyzje. Czy czegoś żałuje? Prawdę mówiąc sama nie wiem jak to nazwać. Ktoś ostanio mi powiedział, że za bardzo wyidealizowałam sobie słowo " życie". A tym samym oczekuje niemożliwych. Porażką nazywam wszystko co poszło nie po mojej myśli. Pierwsza miłość, choć bardzo bogata i na starcie urozmaicona, potem inne potknięcia aż do dzisiaj, gdzie przy boku mam na prawdę wspaniałego mężczyzne, który jest zawsze za mną i mnie wspiera. Choć użycie słowa " za mną" też jest nie na miejscu. Po prostu jest i wiem, że mogę na niego liczyć.

Wiadomo, że kiedyś mówiłam tak o innych, a dzisiaj unikam ich szerokim łukiem. Lecz gdyby człowiek miał tak żyć w ciągłej nostalgii to niewiele by z niego zostało. Żyje się dalej. Doświadczenie daje nam wielkiego kopa w cztery litery. Jedyne co możemy zrobić to nabrać trochę dystansu do tego brudnego świata. Skażony kłamstwem i pychą.

Staram się w życiu unikać niesprawiedliwości czy kłamstwa. Chociaż wiadomo jak dzisiaj jest.

Mam dziewiętnaście lat, półmetek do dwudziestki.

Nachodza mnie niekiedy ciężkie refleksje, ponieważ jeszcze zaledwie 10 lat temu marzyłam o domku dla lalek, a dzisiaj o swoim domu. Najlepiej taki w górach, cały z drewna i gankiem pełnym kwiatów. Chcę mieć dwa psy. Jestem świadoma, że żaden nie zastąpi mi mojego 15 letniego już śp. Spaniela, ale chcę dać prawdziwy dom chociaż tym dwóm, które strzec będą majątku. Pragnę dojrzewać przy mężczyźnie, który zaoferuje swoje bycie i pomoc. Póki co takowego mam, ale co przyniesie przyszłość? Pragnę mieć 2 dzieci i wychować je na chociaż w połowie normalnych obywateli.

Znów moja iluzja. A może nie? Wszystko co się stanie zależy tylko od Ciebie. Pamiętaj.