Kocham Cię. Jaką wartość mają te słowa? Jak mogę przekazywać je człowiekowi, którego nigdy nie widziałam na własne oczy? To przecież tak dziecinne i naiwne. Mogę się przecież na Tobie zawieść. Czy może być tak, że gdy pierwszy raz Cię ujrzę, Ukochany, zamiast zrobić krok w Twoją stronę cofnę się? A może to Ty odwrócisz się i pójdziesz w swoją stronę? Nie wiem tego. Ty też tego nie wiesz. Tego nie wie nikt. Lecz przed chwilą spojrzałam w niebo przez moje okno dachowe i jestem pewna, że jesteś pod tym samym niebem, oddychasz właśnie tym samym powietrzem. Na razie musi mi to wystarczyć. Gdybyś to czytał, spytałbyś pewnie co będzie później. Później chcę czekać na Ciebie w umówionym miejscu o umówionej godzinie. Chcę Cię zobaczyć i wpaść w Twoje ramiona. Pragnę zasmakować Twoich ust i poczuć Twój zapach. Chcę spojrzeć w Twoje oczy analizując po kolei każdą plamkę, czego nie mogę zrobić patrząc na Ciebie przez szklany ekran. Wiem, że po pewnym czasie będziemy musieli się pożegnać i wiem również, że nie będzie to łatwe. Ale potem wrócimy do siebie znów. Lecz tym razem nie na kilka chwil, ale na kilka dni, miesięcy, lat, na całe życie. Pragnę zostać Twoją żoną i być tylko Twoja. Chcę urządzić huczne wesele, zaprosić mnóstwo gości. Budzić się codziennie rano obok Ciebie, parzyć Ci poranną kawę i dawać buziaka zanim wyjdę do pracy. Wrócić, zaparzyć kolejnej kawy, usiąść Ci na kolanach i przeklinać minający dzień. Potem zasnąć w Twych ramionach i obudzić się znów z Twoim imieniem na ustach. Chcę mieć z Tobą dziecko. Jedno lub dwójkę. A może trójkę? Będziemy uczyć nasze pociechy kochać miłością tak silną, jaką darzymy siebie. Wiem, że będziesz cudownym ojcem. Chcę mieć kota, psa, i wiem, że się z tego śmiejesz, ale przed naszym domkiem pragnę mieć kozę. A wiesz co w tym wszystkim jest najzabawniejsze, Kochanie? Że ci to nie przeszkadza. Chcesz żyć ze mną i moją kozą. Oraz naszymi wspaniałymi dziemi, kotem i psem. Nasze małe pociechy szybko urosną i wyfruną z domu, a my? My będziemy trzymać się za rękę i w ciepły wiosenny poranek siedzieć na ławce i patrzeć na wnuki. Nasze wnuki. Będziemy im opowiadać o naszym silnym uczuciu, które przetrwało tę ogromną odległość między nami. O uczuciu, które pokonało wszystkie przeciwności. A one pewnie będą się z nas śmiać, ale co poradzimy? Będziemy śmiać się razem z nimi. Wiesz, co jest najważniejsze? Że będziemy śmiać się szczerze. I pewnie nie raz wspominać to, co jest teraz. To, jak piszesz do mnie, że chcesz mieć mnie obok. I to, że mnie kochasz. Wierzę, że tak będzie. Wierzę, że za kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt lat włączę laptopa i włączę tę stronę. A Ty będziesz się śmiał z tym Twoim magicznym uśmiechem na ustach. Wiem, że nam się uda. Jesteś moim ideałem, 184 centymetrami chodzącej miłości. Wiem, że to los nas połączył, bo wiedział, że jesteśmy na tyle silni, że damy radę. Będziemy przykładem dla innych, to przeznaczenie, czuję to gdzieś wewnątrz siebie. Nigdy nikogo tak nie pokocham, oddałam się Tobie już na zawsze. Nie chcę tego zmieniać. Obiecaj, że to ja jako ostatnia zobaczę Twój uśmiech. Lub Ty mój. Ale na razie nie pora na śmierć. Teraz cieszmy się tym co mamy, cieszmy się sobą. Nigdy mnie nie stracisz, przyrzekam, tylko mnie kochaj, Wojtku.

"Gdy Cię nie ma obok tutaj ja nawet w połowie nie jestem sobą
Gdy Cię nie ma obok tutaj chcę być tam gdzieś byle gdzie byle by z Tobą"