o_O

jakis taki niepokój wewnetrzny a jednoczesnie niezdolnosc działania i brak jakiejkolwiek motywacji połączny z niechęcią do samej siebie oraz marzeniem aby utopic to pierdolone uczucie w butelce taniego alkocholu. wszystko jest przecież dobrze...to tylko takie słodkie małe kłamstwo po to by nie zakatowac samej siebie oglądając sie codzień rano w zwierciadle płaskim...niepoprawna. musze cos z tym zrobic, wziąć sie w garść, zacisnąć zeby i zakasac rękawy do ciezkiej pracy... po prostu powtórzyć to co kiedys juz zrobiłam, problem w tym ze każda chwila jest niepowtarzalna, zupełnie jak mysl która niczym błyskawica biegnie poprzez komórki nerwowe w postaci impulsu nerwowego, jak wrazenie nieskazitelnego piekna podczas gdy skrzydła motyla powoli rozwierając sie ukazują nam całą jego krasę, takie to wszystko ulotne, że nawet myśl nie ma tu swojej racji bytu wydając sie byc irracjonalną, o czym ja w ogóle myslałam? ja myślałam...? o_O . niesamowite zimno takie któe paraliżuje niczym strach nie pozwalając wyzwolic sie z okowy ziemskiego istnienia, o ilez byłoby to prostrze? ileż przyjemniejsze? zamienić wygody na piekno, a spokojny byt na nieustającą pracę. To nie ten czas. Trzeba bylo pomyśleć o tym wczesniej zanim... zanim zegar wybił te własciwą godzinę, nim opadały treny i woalki, gorsety i azurowe parasolki stare dworki pokryły sie zapomnieniem i mchem. Nim ja okazałam sie mną. Znów biadole bez sensu policzkując moje mysli poprzez brutalne wyrzucenie ich z siebie w sposób nieskładny i nie do przyjecia. czasu nie cofne, moze jedynie czas... paranoidalny absurd periodycznych nieuzasadnionych zmian nastroju.