1306.

Umierałeś przed wschodem słońca, kiedy budziłam się ze snui żałowałam, że nie istniejesz dla mnie żadnego dnia.

Milczę, choć chciałabym Ci tyle powiedzieć. Stoję w bezruchu, choć w myślach już jestem przy Tobie. Czuję, jak szanse przelatują mi przez palce.

Mogę tęsknić, płakać całe noce, krzyczeć, rwać włosy z głowy, być cierpliwa, czekać, ale pod warunkiem, że mam na co.

Śmiałam się, gdy mówili, że wyglądam na zakochaną, a wieczorami zagryzałam wargi z myślą o nim.

Może i jestem naiwna, ale wciąż mam tą nadzieję, że kiedyś, podczas jednej z ciemnych i deszczowych nocy dotrze do Ciebie myśl, że jestem dla Ciebie wszystkim i przeszyje Twoje serce na wskroś.

Są wieczory, kiedy oddałabym wszystko za choć minutę Twojej obecności, a są wieczory, gdy z takim dziwnym spokojem zasypiam, gdybym nie wiedziała kompletnie nic.

Tylko Ona jedna śmiała się w głos, cieszyła się wschodem i zachodem słońca, rzadko płakała, a jeśli już łzy spadały, to z uśmiechniętych oczu.

Odpowiedz mi na pytanie: Ile razy mnie jeszcze skrzywdzisz by w końcu zrozumieć, że mnie kochasz?

Nocą, kiedy strachem sięgałam sufitu i kiedy kołdra wstrzymywała kolejny oddech najbardziej brakowało mi Twojej ciepłej dłoni.

 Czuła go na sobie, choć nie podniosła oczu. Przenikał przez sweter, koszulkę i sprawiał,  że czuła się bezsilna. A przecież nie była. Nie była zabawką w rękach nieznanych mocy.  Miała władzę.

Gdybym uwierzyła w słowa piosenek o miłości,  spotkałbyś mnie w pierwszym rowie z butelką wiśniówki w ręku.  Nie, to nie z tęsknoty za Tobą.  Po prostu piłabym zdrowie zakochanych, życząc im kurwa lat szczęścia.

Kiedyś tak się stanie.