' żyje taki jaki jestem i się ciesze tym wszystkim! '

Patrze na ludzi. Zaciekle obserwuje ich gesty, ruchy. Skrupulatnie wsłuchuje się w każde słowo, harmonijny dźwięk wypowiadanych w melodyjny sposób zdań na przemian kaleczy i łagodzi moje uszy. Dostrzegam jak niewielcy jesteśmy wobec uczuć. Człowiek to nieskomplikowane urządzenie, działające według instrukcji obsługi, kiedy zauważamy u siebie wzajemnie wady produkcyjne oddajemy do naprawy, żeby wszystko było tak jak być powinno. Nie ma miejsca na odmienność, ani na wady, idealność to sposób na życie propagowany przez większość jednostek zamieszkujących planete o potocznej nazwie Ziemia. Zawsze pragniemy mieć w posiadaniu najlepsze i najnowsze modele, nawet jeśli w gre wchodzi rzecz niematerialna, nienamacalna, pokroju emocji. Chcemy reagować w najbardziej pożądany i rozchwytywany sposób, bycie przestażałym modelem jest 'passe' i nie wchodzi w rachubę. Ale tak naprawdę pośród chęci zapanowania nad całym Światem i przejęcia kontroli nad najdrobniejszymi szczegółami targają nami nieobliczalne choroby zwane potocznie na przykład: miłość, gniew, strach, radość. Cierpimy na nieuleczalne wirusy, które zaatakowały nasze mizerne organizmy już od samego urodzenia. Za niemowlaka zaczęły rozprzestszeniać się po całym ciele stopniowo przejmując kontrolę nad zdrowym rozsądkiem, aż wkońcu u kresu bycia świadomym człowiekiem opanowują każdą komórkę naszego organizmu, robiąc sieczkę z mózgu, którą zakrywają sprytnie maską uplecioną z obłudy z dodatkiem głupoty. Jak na zwykłych głupców przystało dajemy się zwodzić samym sobą, nieświadomie zauważając, ż jesteśmy marionetkami w rękach zarazków. Najbardziej przerażającym z całej masy wirusów jest ten o nazwie, którą z obrzydzeniem wypowiadam na codzień ' MIŁOŚĆ '- na pozór brzmi bezpiecznie i przyjemnie, ale to On niszczy doszczędnie nasze ciało i duszę, wyżerając każdą z emocji. Tworzy człowieka, a raczej powłokę cielesną stworzoną tylko ze skury, kości i mięśni. Uzależniamy się od drugiego człowieka, cały nasz zasób endorfiny polega na tej drugiej jednostce. Stajemy się bezmózdzy, nie umiemy wypowiedzieć zdania bez głupkowatego uśmiechu i napomnienia o tej drugiej połówce jabłka. Tylko szkoda, że ludzie tak szybko mylą pojęcia. Kochamy innych ludzi, niż Ci w których się zakochujemy pochopnie uznając ich swoją miłością. Gdy na jaw wychodzi masa ich wad, wymianiamy ich na nowszy model, względem nas lepszy. Po co przecież męczyć się z człowiekiem który stał się kimś zupełnie innym? A może to nie On, ale problem tkwi w nas? Głupota zaślepiła nas robiąc głucho nieme marionetki. Wolę być zakochanym ślepcem zamkniętym na milion wad ukochanej osoby, niż kochającym tchórzem, dla którego jedynym wyjściem z kłopotliwej sytuacji jest wrzucenie jej w przysłowiowe pizdu. A ty człowieku kochasz, cz jesteś zakochanym?

http://ilrap.odpowie.pl

btw.

a co was to wszystko interesuje i tak wasza perspektywa sięga wyłącznie czubka nosa.